Tempus fugit, zo leerden we heel lang geleden bij de E.E.P.P. Jezuïeten en met die wijsheid worden we deze dagen weer maar eens geconfronteerd, bij het verschijnen van deze dubbele compilatieplaat, die er kwam omwille van het dertigjarig bestaan van het duo Raf & Mich Walschaets als Kommil Foo.

Het was weliswaar via Mark Uytterhoeven’s “Morgen Maandag” in 1993 dat de meesten onder ons kennismaakten met het duo, dat op dat moment al drie volwassen cabaretvoorstellingen geschreven en gespeeld had, zij het voornamelijk in de kleinere theaters en de jeugdclubs van Vlaanderen en Nederland, waar ze in 1992 ook de Camerettenprijs kregen in Rotterdam. Dankzij de TV werd de wereld opengegooid voor de broers, die verder ook niet gespeend bleken van enig talent én die daarenboven over een bijzondere mengeling van werklust en creativiteit blijken te beschikken.

Dat resulteert tot op vandaag in bijna twintig theatervoorstellingen en ruim vijftien CD’s en een rits nummers, die stuk voor stuk een eigen leven zijn gaan leiden en de status van “klassieker” bereikten: “Ruimtevaarder”, “Zuster”, “Potvis” “De Volgende”…je moet al op een heel verre planeet geleefd hebben om ze niet te kennen of gehoord te hebben. Volgend de Heren Walschaerts zelf, zijn ze Kommil Foo kunnen worden, omdat ze al dertig jaar lang niet kunnen kiezen tussen theater, cabaret en muziek en bedrijven ze die drie disciplines dus alle drie door elkaar. Dàt is de kern van Kommil Foo, dat overigens al van bij het prille begin het verstand had om zich, aan muzikale kant, te laten bijstaan door de crème de la crème van de muzikanten, die op onze lap grond rondlopen.

Heel recent mochten de broers schitteren in “Liefde voor Muziek” en hernieuwden ze zo de mogelijkheid voor Vlaanderen om hen te leren kennen, zodat vandaag eigenlijk niemand nog van verbazing achterover kan slaan bij het horen van het talent dat de broers etaleren op deze dubbele CD. Vierendertig (!!) nummers staan erop, inclusief twee covers uit “Liefde voor Muziek” en die heerlijke Daniel Lohues-cover, die “Angst is maar voor even” heet en zonder twijfel van het beste is, wat de heren ooit opnamen. “Eenzaam is de spits”, “Billy”, de “A Boy Named Sue”, die “Man genaamd Marianne” werd, “Pssendale”…ze staan er allemaal op en je kunt dus alleen maar blij zijn met deze “Oogst”. En toch, en toch…ik mis “Martha”, dat geweldig mooie nummer, uit “Plank”, denk ik. Dat lied is naar mijn gevoel essentieel in het geweldige oeuvre van Kommil Foo, maar het haalde de selectie niet. Jammer, want zelden werd in zo weinig woorden zoveel gezegd. Maar toegegeven: ik ben een kommaneuker…

(Dani Heyvaert)